Σε κάθε επέτειο του θανάτου του Σάγιεντ Κούτμπ, οι οπαδοί της Τζαμάατ Αλ-Ιχουάν Αλ-Μουσλιμίν (Αδελφοί Μουσουλμάνοι) σπεύδουν να εξυμνήσουν τη μνήμη του, παρουσιάζοντάς τον ως έναν «μάρτυρα» και αναμορφωτή που δήθεν έσωσε τους Μουσουλμάνους από την παρακμή. Η πραγματικότητα όμως είναι ακριβώς η αντίθετη. Η Ούμμα βιώνει ακόμη τις συνέπειες της καταστροφής που προκάλεσε η ιδεολογία και η δράση αυτού του ανθρώπου και της ομάδας του. Συνέχεια ανάγνωσης «Η καταστροφική κληρονομιά του Σάγιεντ Κούτμπ και των «Αδελφών Μουσουλμάνων» (Ιχουάν) – خطايا الإخوان غير المغفورة وظهور سيد قطب» →

Στην ακροδεξιά και εθνολαϊκιστική ρητορική συχνά αναπαράγεται το αφήγημα πως «οι Μουσουλμάνοι επιχειρούν να επιβάλουν τη θρησκεία τους» ή ότι το Ισλάμ απειλεί να αλλοιώσει τον πολιτισμό και τις αξίες των Δυτικών κοινωνιών. Αυτή η θέση έχει γίνει το αγαπημένο σύνθημα πολιτικών κινημάτων, σχολιαστών και δημοσιολογούντων που τρέφονται από τον φόβο, τον συναισθηματισμό και την άγνοια. Όμως μια ιστορικά θεμελιωμένη και γεωπολιτικά ενήμερη προσέγγιση οδηγεί στο ακριβώς αντίθετο συμπέρασμα. Συνέχεια ανάγνωσης «Ο μύθος της Ισλαμικής επιβολής και ποιος επιβάλλεται τελικά σε ποιον;» →

Το βίντεο αυτό αναδεικνύει τη βαθιά θεολογική ασυνέπεια που προκύπτει όταν η χριστιανική ταυτότητα εργαλειοποιείται στο πλαίσιο του πολιτικού ακροδεξιού λόγου, ο οποίος ευθυγραμμίζεται με τη στήριξη του Ισραήλ. Εξετάζεται η αντίφαση μεταξύ της πίστης στον Ιησού και στην Παρθένο Μαρία και της πολιτικής στήριξης ενός κράτους και μιας θεολογικής παράδοσης που ιστορικά και δογματικά στέκονται εχθρικά απέναντι στα δύο αυτά ιερά πρόσωπα. Η προβληματική προσεγγίζεται μέσα από καθαρά θεολογικούς όρους, με αναφορά στις βασικές ισλαμικές θέσεις περί τιμής και σεβασμού προς τον Ιησού και την ευλογημένη μητέρα του. Συνέχεια ανάγνωσης «Η θεολογική ασυνέπεια των Χριστιανών φιλοϊσραηλινών» →

Το Ισραήλ πλέον δηλώνει ανοιχτά, χωρίς περιστροφές και χωρίς να αποτελεί πια «θεωρία συνωμοσίας», την πρόθεσή του να υλοποιήσει το σχέδιο του «Μεγάλου Ισραήλ». Ένα Ισραήλ που θα εκτείνεται πέρα από τα σημερινά του σύνορα, καταπίνοντας τις γύρω αραβικές χώρες. Η ιδεολογία του «Μεγάλου Ισραήλ» βασίζεται σε θρησκευτικές και σιωνιστικές ερμηνείες της «Τοράχ». Σύμφωνα με αυτή την αντίληψη, τα εδάφη που πρέπει να περιληφθούν είναι η Λωρίδα της Γάζας, η Δυτική Όχθη, η Ανατολική Ιερουσαλήμ, ολόκληρη η Παλαιστίνη, ο νότιος Λίβανος μέχρι τον ποταμό Λιτάνι, τα Υψώματα του Γκολάν και ευρύτερα τμήματα της Συρίας, η βόρεια Ιορδανία μέχρι τον ποταμό Ζάρκα, βορειοδυτικές περιοχές της Σαουδικής Αραβίας, ολόκληρη η Χερσόνησος του Σινά της Αιγύπτου, καθώς και εκτάσεις μέχρι την ευρύτερη περιοχή του ποταμού Ευφράτη στο Ιράκ. Υπάρχουν βεβαίως διάφοροι χάρτες του Μεγάλου Ισραήλ που συμπεριλαμβάνουν και άλλα εδάφη Συνέχεια ανάγνωσης «Η Αραβική, Ισλαμική απάντηση στο «μεγάλο Ισραήλ»» →