Ένα θέμα το οποίο απασχολεί την πολιτεία και έχει προκαλέσει αρκετές διαμάχες και αντιπαραθέσεις είναι το επίσημο – θεσμοθετημένο τζαμί το οποίο σχεδιάζεται να κατασκευαστεί.
Καταρχάς, να οριστεί τι είναι το «Τζαμί» σύμφωνα με τις Ισλαμικές πηγές:
Τζάμι = Η αραβική λέξη είναι «Μάστζιντ», είναι ο χώρος αυτός που γίνεται το σουτζούντ (προσκύνημα – το κεφάλι κάτω στο έδαφος). Οποιοσδήποτε καθαρός χώρος στον πλανήτη Γη είναι Μάστζιντ (Τζαμί). Αυτός είναι ο ορισμός γλωσσολογικά και εν μέρει θεολογικά. Ο Προφήτης είπε «η γη ολόκληρη είναι ένα Τζαμί» δηλαδή οπου και να βρεθείς και είναι η ώρα της προσευχής μπορείς να την προσφέρεις. [Μπουχάρι, 335]
Ως προς το Νομολογικό σκέλος, Τζαμί υφίσταται όταν υπάρχει η συνείδηση και η πρόθεση, από τους υπευθύνους, να ανοίξουν στο κοινό ένα χώρο οπου τηρούνται οι 5 προσευχές ομαδικά και η προσευχή της Παρασκευής με την ομιλία του Ιμάμη.
Σύμφωνα με τον Ισλαμικό ορισμό, οι λατρευτικοί χώροι που είναι διάσπαρτοι στην Αττική, υπερ-καλύπτουν τις θρησκευτικές λατρευτικές ανάγκες ενός Μουσουλμάνου. Θεωρούνται και εκλαμβάνονται ως Τζαμιά και όχι απλά ως χώροι λατρείας.
Ένα θεσμοθετημένο Τζαμί;
Η ιδέα ενός (και μόνου) θεσμοθετημένου Τζαμιού στην Αθήνα είναι άστοχη και μη ρεαλιστική, σύμφωνα πάντα με τις επίσημες αναφορές που δημοσιεύονται κατά καιρούς. Δεν εναντιωνόμαστε στην ανέγερση του Τζαμιού, αυτού κάθε αυτού, αλλα εναντιωνόμαστε στην ανουσιότητα και τον μη ρεαλισμό που περικλείει όλη η ιδέα. Να δούμε τα προβλήματα πιο συγκεκριμένα:
Πρόβλημα νο. 1) Η ελληνική πολιτεία υποστηρίζει ότι «Το Τζαμί αυτό θα εξυπηρετεί διάφορα δόγματα του Ισλάμ. Δηλαδή όπως μας λέει και η Διεύθυνση Ετεροδόξων και Ετεροθρήσκων είναι ότι “δεν θα εξυπηρετεί μεμονωμένα άτομα ή συγκεκριμένες θρησκευτικές ομάδες” και συνεχίζει και δώστε βάση εδώ:
“Τουναντίον διασφαλίζει την ακώλυτη και ανεμπόδιστη καθολική πρόσβαση και χρήση του χώρου από όλους τους θρησκευόμενους Μουσουλμάνους, χωρίς διακρίσεις, εξαιρέσεις και αποκλεισμούς. Δηλαδή, η επιλογή αυτή εξασφαλίζει σε κάθε πιστό της συγκεκριμένης θρησκείας, ανεξαρτήτως χώρας προελεύσεως, κλάδο, ρεύματα ή υποομάδα του Ισλάμ ανήκουν (Σουνίτες ή Σιίτες Ιμαμίτες, Σιίτες Ισμαηλίτες, Σιίτες Ζαϊνίτες, Δρούζοι, Χαριζίτες, Αχμαντίγια κλπ) πως θα μπορεί να ασκήσει τα θρησκευτικά του καθήκοντα κατά τον τρόπο που επιβάλει η θρησκεία του και η δική του συνείδηση, με ασφάλεια και χωρίς να εξαρτάται από τις διαθέσεις και τον έλεγχο τρίτων προσώπων (των κατόχων των ιδιωτικών χώρων).”»
Πρακτικά αυτό είναι αδύνατο. Ο κάθε ένας γνωρίζει εμπειρικά ότι η συνύπαρξη διαφόρων δογμάτων, σε ένα κοινό λατρευτικό χώρο, δεν στέκει και δεν είναι εφικτή, όπως εφικτή δεν είναι μια κοινή εκκλησία για τους Καθολικούς και τους Ορθόδοξους Χριστιανούς. Ένας ορθόδοξος Μουσουλμάνος (Σουννιτης) δεν μπορεί κάνει συμπροσευχή με αιρετικούς (Σιίτες).
Επιπλέον, ένα Τζαμί οικουμενιστικό, από την σκοπιά της Ισλαμικής θεολογίας, είναι παράνομο για προσευχή. Πέρα από το θεολογικό πρόβλημα προκύπτει και το κοινωνικό: Επί καθημερινής βάσης θα υπάρχουν συγκρούσεις μιας και η κάθε ομάδα θα έρχεται σε σύγκρουση με την άλλη σχετικά με το ποια θα οδηγήσει την προσευχή {και πολλά άλλα παρόμοια}.
Πρόβλημα νο. 2) Η ελληνική πολιτεία υποστηρίζει οτι «Το Τζαμί θα αποτελείται από τέσσερις Έλληνες κρατικούς λειτουργούς, έναν εμπειρογνώμονα με γνωστικό αντικείμενο σχετικό με την ισλαμική θρησκεία και δύο εκπρόσωπους των μουσουλμάνων που διαβιούν στην Αττική, οι οποίοι θα επιλέγονται από τον υπουργό Παιδείας μεταξύ των προτεινόμενων από δύο νομίμως συγκροτημένα και πλέον αντιπροσωπευτικά σωματεία μουσουλμάνων της Αττικής».
Πρώτον, ένας Ισλαμικός χώρος λατρείας δεν μπορεί να διοικείται από μη Μουσουλμάνους. Είναι άκυρος όπως προκύπτει από τα Κορανικά χωρία 9:17-18. Δεύτερον, δεν υπάρχει αντιπροσωπευτικό σωματείο για όλους τους Μουσουλμάνους (στην Ελλάδα), μιας και το κάθε τζαμί εκπροσωπεί τον εαυτό του και το δόγμα που πρεσβεύει. Αυτό δεν μπορεί να σταθεί ως δείγμα αντιπροσώπευσης. Επίσης, πολλά σωματεία (ως χώροι λατρείας) λειτουργούν όχι με το θεολογικό συναίσθημα αλλά με το εθνικό (τζαμιά Πακιστανών, τζαμιά Αράβων, Τζαμιά Αφγανών, κτλ.) αυτό δυσκολεύει περαιτέρω το στοιχείο της αντιπροσώπευσης. Συνεπώς, πολλοί Μουσουλμάνοι θα υποχρεωθούν, δίχως την θέληση τους, να αντιπροσωπεύονται από φωνές τις οποίες απορρίπτουν ως Ισλαμικές. Αυτό, με μαθηματική ακρίβεια, θα οδηγήσει σε συνέπειες (συγκρούσεις, λεκτικές διαμάχες, κτλ).
Πρόβλημα νο. 3) Το θέμα της χωρητικότητας. Μέχρι στιγμής οι επίσημες αναφορές κάνουν λόγο για ένα Τζαμί με χωρητικότητα 400 ατόμων. Όπως είναι γνωστό οι Μουσουλμάνοι στην Αθήνα ξεπερνούν τους 200.000. Πως είναι δυνατόν, όχι 200.00, αλλά 5.000 να χωρέσουν σε έναν χώρο με χωρητικότητα 400 ατόμων; Όπως γίνεται αντιληπτό τίθεται σοβαρό ζήτημα ασφάλειας της σωματικής ακεραιότητας και όχι μόνο.
Πρόβλημα νο. 4) Απόσταση – Πρόσβαση: Οι προσευχές στο Τζαμί εκτελούνται 5 φορές την ημέρα (πρωί, μεσημέρι (χ2), απόγευμα και βράδυ) συν τις εθελοντικές που μπορεί να προσφέρει ο πιστός. Είναι αδύνατον για τον πιστό να κάνει διαδρομές άνω των 5 χιλιομέτρων στην Αθήνα – Αττική για να εκτελεί και τις 5 προσευχές. Κατά συνέπεια, θα καταλήξει (πάλι) να τις τηρεί ιδιωτικά με άλλους Μουσουλμάνους (υπόγεια, δωμάτια, σπίτια) η θα επιχειρήσει να βρει άτυπο χώρο κοντά στην γειτονία την οποία διαμένει. Άρα, στην τελική όλη η προσπάθεια θα είναι ανούσια.
Πρόβλημα νο. 5) Αδελφοί Μουσουλμάνοι: Η Ελληνική πολιτεία οφείλει να είναι πολύ προσεκτική με την δράση της Μουσουλμανικής Αδελφότητας. Η πρώτη πρόταση και οι πρώτες προσπάθειες για την ανέγερση ενός επίσημου Τζαμιού προέρχονται από άτομα τα οποια είναι οπαδοί των Αδελφών Μουσουλμάνων, μιας γνώστης τρομοκρατικής οργάνωσης η οποία βρίσκεται σε «μαύρες» λίστες για τρομοκρατικές ενέργειες σε Αραβικές χώρες.
Πρόταση – λύση: Πως μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τα προαναφερθέντα προβλήματα;
Όπως είναι γνωστό οι Μουσουλμανικοί χώροι λατρείας στην Αττική (90 περίπου) είναι τοποθετημένοι σε κομβικά σημεία που εξυπηρετούν τις κοινότητες, τα δόγματα που πρεσβεύουν και την πρόσβαση των πιστών. Επίσης, υπάρχει το στοιχείο του σεβασμού προς το θρήσκευμα της χώρας μιας και σε αυτούς τους χώρους δεν περιέχεται το στοιχείο της πρόκλησης του θρησκευτικού συναισθήματος. Για πάνω από μια δεκαετία, οι περισσότεροι χώροι από αυτούς, έχουν αποδείξει ότι είναι σε θέση να διαχειριστούν τα του οίκου τους και συνεργάζονται με τις αρχές σε θέματα που αφορούν την δημόσια τάξη. Συνεπώς, μπορούν να λάβουν σχετικές άδειες λειτουργίας ως Τζαμιά, ενισχύοντας κατά αυτόν τον τρόπο την επίλυση των προαναφερθέντων προβλημάτων.
Με αυτό τον τρόπο μόνο θετικά προκύπτουν:
- Επιλύεται το πρόβλημα της απόστασης και της χωρητικότητας
- Ο κάθε χώρος καταπιάνεται με τις θεολογικές και δογματικές πεποιθήσεις του, χωρίς να αναγκάζεται να συμπροσευχεται
- Ο κάθε χώρος θα έχει τον αρχηγό, ιμάμη, κουμανταδόρο που θέλει και επιλεγεί, ο οποίος με την σειρά του θα συνεργάζεται ευκολότερα με τις αρχές
- Οι συγκεκριμένοι χώροι ενσωματώνονται εύκολα στις γειτονιές.
- Οι συγκεκριμένοι χώροι είναι απόλυτα διακριτικοί
- Δεν προσβάλλεται το θρησκευτικό συναίσθημα της χώρας
- Ευκολότερη διαχείριση για το κράτος
Και πολλές άλλες αναρίθμητες ωφέλειες.
Τέλος, να αναφέρουμε και το σκεπτικό αυτό το οποίο υποστηρίζει ότι η ανέγερση ενός επίσημου τεμένους δεν ακυρώνει την λειτουργία των άτυπων χώρων οι οποίοι θα μπορούν να λάβουν άδειες λειτουργίας. Σε αυτήν την περίπτωση όμως τίθεται το λογικό ερώτημα: «ως προς τι η ανέγερση του θεσμοθετημένου Τζαμιού από την στιγμή που υπάρχουν χώροι λατρείας;» Η αρχική λογική έλεγε ότι γινόταν για την εξυπηρέτηση των Μουσουλμάνων που ζουν στην Αθήνα, όπως αναδείξαμε κάτι τέτοιο δεν ισχύει, τουναντίον, φέρνει περισσότερα πρόβλημα από ότι λύσεις.
Άχμαντ Μ. Ελντίν 
Έχεις απολύτως δικαίω αδερφέ μου.