Η αποτυχία της Μουσουλμανικής Αδελφότητας

Tα τελευταία πέντε χρόνια η Αίγυπτος είχε δύο επαναστάσεις. Η πρώτη ανέτρεψε τον Πρόεδρο Χόσνι Μουμπάρακ, η δεύτερη ανέτρεψε τον διάδοχό του, τον Μοχάμεντ Μόρσι και πήρε τη Μουσουλμανική Αδελφότητα έξω από την πολιτική. Προσπάθειες για μια τρίτη επανάσταση που να ανατρέπουν τη σημερινή κυβέρνηση και να φέρουν πίσω την Αδελφότητα στην εξουσία έχουν αποτύχει.

Για να πραγματοποιήσει την τρίτη επανάσταση, η οργάνωση διεξήγαγε τη μεγαλύτερη εκστρατεία στα ΜΜΕ και στην πολιτική στην ιστορία της. Διεθνώς, η Αδελφότητα έχει εργαστεί σκληρά για να συγκεντρώσει τις οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τα ερευνητικά κέντρα και τα κυβερνητικά όργανα των Δυτικών. Πέτυχε να τραβήξει την προσοχή των μέσων ενημέρωσης και τη συμπάθεια από ορισμένες διεθνείς ΜΚΟ (Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις).

Οι δυτικές κυβερνήσεις προσπάθησαν να πιέσουν το Κάιρο να ακυρώσει την απαγόρευση των πολιτικών δραστηριοτήτων της Αδελφότητας, αλλά μάταια. Το κόμμα δεν ήταν σε θέση να κινητοποιήσει τους Αιγυπτιακούς δρόμους ενάντια στην κυβέρνηση ή να πείσει τη διεθνή κοινότητα να τοποθετήσει κυρώσεις στο Κάιρο.

Νέα τηλεοπτικά κανάλια δημιουργήθηκαν και προσπάθησαν να κινητοποιήσουν τους δρόμους. Πολλά μεγάλα κανάλια, εφημερίδες και ιστοσελίδες συνεργάστηκαν με νέα, για τη διεξαγωγή εκστρατειών στα social media προτρέποντας τους νέους να ξεσηκωθούν. Οι συμφωνίες έγιναν με δυτικές εταιρείες δημοσίων σχέσεων για την αλληλεγγύη με την Αδελφότητα εναντίον της κυβέρνησης, αλλά όλα αυτά απέτυχαν.

Η αδελφότητα απέτυχε επίσης στην αξιοποίηση της βίας, η οποία πραγματοποιήθηκε από εξτρεμιστικές ομάδες στο Σινά και αλλού, και την οποία η Αδελφότητα έσπευσε να δικαιολογήσει, υποστηρίζοντας ότι η μόνη λύση θα είναι η επιστροφή της στην εξουσία, ώστε η τρομοκρατία να μην περικλείσει την Αίγυπτο. Πιστεύω ότι η Αδελφότητα ξέρει ότι δεν είναι σε θέση να επιφέρει αλλαγή. Και ενώ υποστηρίζει ότι πιστεύει σε τοπικές αλλαγές μέσω της εκπαίδευσης, των μέσων ενημέρωσης, του πολιτισμού, των τζαμιών, των συνδικάτων και των φιλανθρωπικών οργανώσεων, αυτή τη φορά έσπευσε στη μάχη.

Ήταν αφελές να σκεφτεί η Αδελφότητα ότι θα μπορούσε να αντιμετωπίσει τον Αιγυπτιακό στρατό και τις αρχές. Πίστευε ότι αυτό που συνέβη στον Μουμπάρακ θα μπορούσε να συμβεί σε οποιαδήποτε πρόεδρο, παραβλέποντας το γεγονός ότι το καθεστώς του ήταν αδύναμο και παλιό. Η Αδελφότητα δεν κατάλαβε ότι αν ο στρατός δεν υποστήριζε την εξέγερση κατά του Μουμπάρακ θα είχε αποτύχει.

Η Αδελφότητα μπορεί να δικαιολογήσει την αποτυχία της λέγοντας ότι οι δυνάμεις ασφαλείας εμπόδισαν τους ανθρώπους να βγουν στους δρόμους. Ωστόσο, προσπάθησαν να πράξουν το ίδιο πριν από πέντε χρόνια, όμως οι άνθρωποι εξακολούθησαν να βγαίνουν και ανέτρεψαν τον Μουμπάρακ. Οι Αιγύπτιοι έχουν ταλαιπωρηθεί από την Αδελφότητα και το χάος στην Αίγυπτο. Θέλουν να δώσουν στη σημερινή κυβέρνηση την ευκαιρία να εργαστεί και να πετύχει.

Πιστεύω ότι η αποτυχία της Αδελφότητας θα καθυστερήσει τις πιθανότητές της για άλλη μια δεκαετία τουλάχιστον. Δεν υπάρχει χώρος για αυτή στην Αραβική πολιτική, εκτός αν ενστερνιστεί νέες ιδέες, όπως την κατάργηση της αντίληψης της ίδιας ως διεθνής οργανισμός.

Αυτή η έννοια πηγαίνει ενάντια στον εθνικισμό – να είσαι Ιορδανός, Κουβεϊτιανός, Σαουδάραβας ή από την Υεμένη αποτελεί κύρια απαίτηση για να ανήκεις στο σύγχρονο κράτος. Υπάρχει επίσης ανάγκη να διαφωτιστεί η Αδελφότητα για πολλά κοινωνικά θέματα. Βασικά, πρέπει να υπάρξει μια «επανάσταση» μέσα στην ίδια την οργάνωση.

Αμπντουραχμάν αρ Ρασίντ

Μετ. Σαφίγια