Σαρία και Ελλάδα, το πρόβλημα της Αγγελικής Μπούμπουκα

Διάβασα το άρθρο της Αγγελικής Μπούμπουκα για την Σαρία και πως δήθεν η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα που αποδέχεται τον Ισλάμικο νόμο. Η Μπούμπουκα στο άρθρο της διαπράττει ένα σωρό λάθη περί Ισλάμ και Σαρίας καθώς επίσης πέφτει και σε αρκετές αντιφάσεις. Το αποτέλεσμα, δυστυχώς, είναι η παραπληροφόρηση με έναν πολύ συγκεκριμένο στόχο.

Το πρόβλημα της αρθρογράφου δεν είναι η μη απόδοση δικαιοσύνης. Το πρόβλημα της είναι η Σαρία, πιο συγκεκριμένα το Ισλάμ. Το άρθρο της πρόκειται για άλλη μια κλασική περίπτωση πολεμικής κατά της πίστης των Μουσουλμάνων που επιλέγουν να ζουν με βάση το πιστεύω τους. Όλη αυτή η επίθεση, που ντύνεται με τον μανδύα της «δικαιοσύνης» είναι μια γνωστή επιθετική γραμμή που υιοθετεί η κοσμική αθεϊστική γραμμή κατά του Ισλάμ η του οτιδήποτε που εκφράζει πίστη στον Θεό και τις εντολές του.

Έχουν κάθε δικαίωμα οι εξτρεμιστές άθεοι να κηρύττουν την θρησκεία τους και την ιδεολογία του υλισμού αλλά δεν έχουν δικαίωμα να διαστρεβλώνουν την πίστη του άλλου στην προσπάθεια τους να προπαγανδίσουν και να επιβάλουν πολλές φορές την επινοημένη ιδεολογία τους.

Η Σαρία δεν είναι άγραφος Νόμος

Η αρθρογράφος συνεχώς επαναλαμβάνει άστοχα ότι η Σαρία είναι ο «άγραφος» νόμος του Ισλάμ. Αυτό άραγε από πού προκύπτει; Σαρία γλωσσολογικά σημαίνει το «μονοπάτι που πρέπει να ακολουθηθεί» (Κοράνι 45:18) και ως προς την ισλαμική ορολογία είναι το σύνολο των εντολών που έχει αποκαλυφθεί στον τελευταίο Απόστολο του Αλλάχ, τον Μουχάμαντ (ειρήνη και ευλογία σε αυτόν). Οι εντολές αυτές βρίσκονται και καταγράφονται στο Κοράνι και στην Προφητική παράδοση (Σούννα). Το Κοράνι και η Σούννα είναι οι πηγές της Σαρία. Άρα έχουμε πλούσια καταγραφή όπως επίσης έχουμε πλούσια γραπτή παράδοση της Ισλαμικής Νομολογίας (Φίκχ), αυτού δηλαδή που προκύπτει από τον Νόμο.

Πρέπει να σημειωθεί ότι οι Μουσουλμανικές κοινότητες σε Θράκη και Κομοτηνή δεν τηρούν την Σαρία σαν περιοχές. Τηρώ την Σαρία σημαίνει τηρώ το σύνολο του Ισλαμικού Νόμου και όχι μερικώς σε συγκεκριμένα θέματα, όπως συμβαίνει στις συγκεκριμένες περιοχές. «Μήπως πιστεύετε σ’ ένα μέρος μονάχα του Βιβλίου κι αρνείστε το υπόλοιπο;» (Κοράνι 2:85). Συνεπώς, το να λέμε ότι η Ελλάδα αποδέχεται τον Ισλαμικό Νόμο είναι άστοχο και εκτός πραγματικότητας. Επίσης, όπως θα δούμε στην συνέχεια, ο Ισλαμικός Νόμος στις συγκεκριμένες κοινότητες συχνά διαστρεβλώνεται από τις τοπικές εθιμοτυπικές παραδόσεις (που δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με το Ισλάμ) με αποτέλεσμα η Σαρία να παίζει μηδαμινό σχεδόν ρόλο στις ζωές των ανθρώπων.

Όσον αφορά την ερμηνεία της Σαρία τότε έχει μια και μόνο μέθοδο. Όλα τα Κορανικά χωρία ερμηνεύονται και επεξηγούνται με ομοφωνία διότι η ερμηνευτική προσέγγιση πηγάζει πρώτα από το ίδιο το Κοράνι και έπειτα από τον ίδιο τον Προφήτη. Ο Ύψιστος λέει: «και στείλαμε (ακόμη) σε σένα κάτω το Κοράνιο, για να εξηγήσεις στους ανθρώπους καθαρά, εκείνο που έχει σταλεί σ’ αυτούς, και… ίσως μπορέσουν να σκεφτούν». {Κοράνι 16:45}. Έπειτα, πηγές ερμηνείας και εξήγησης είναι και η γνώμη των μαθητών του Αποστόλου (σαχάμπα) καθώς επίσης και των μαθητών τους. Εδώ αντικρούεται και η πεποίθηση ότι η Σαρία, δήθεν ως άγραφος νόμος, ερμηνεύεται αυθαίρετα όπως επιθυμεί ο καθένας.

Από την άλλη, στο λεγόμενο «Ιτζτιχάντ» (η προσωπική έρευνα του λογίου για ένα νομολογικό θέμα) υπάρχει χώρος για γνώμη, εκτίμηση του λογίου αφού – σημαντική προϋπόθεση – έχει συμβουλευτεί τα κείμενα του Κορανίου, αυτά της προφητικής παράδοσης και την συναίνεση των υπόλοιπων λογίων. Εδώ στην ουσία εντοπίζονται και οι τυχόν διαφορετικές ετυμηγορίες που δίνονται για ένα θέμα, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι απουσιάζει μια ενιαία μορφή. Επίσης, η αστοχία μιας ετυμηγορίας δεν αντιπροσωπεύει αυτή κάθε αυτή την Σαρία.

Βλέπουμε λοιπόν ότι η Αγγελική Μπούμπουκα αγνοεί ένα μεγάλο κομμάτι Ισλαμικών ορισμών και μεθοδολογιών. Καλό θα ήταν, την επόμενη φορά που θα συντάξει ένα ανάλογο ρεπορτάζ, να ελέγξει τις πηγές της και την ορθότητα τους.

Για παράδειγμα, αποδίδει στη Σαρία ότι:

…καταπατούν στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα, σε βάρος των γυναικών και των ανηλίκων. Οι περισσότερες αμφισβητούμενες υποθέσεις που έχουν γίνει γνωστές κατά καιρούς αφορούν συνάψεις γάμου ανηλίκων δι’αντιπροσώπου χωρίς οι ανήλικοι να ρωτηθούν, την αδυναμία των μουσουλμάνων γυναικών να πάρουν διαζύγιο αν δεν συμφωνήσει ο άντρας τους (ενώ ο ίδιος μπορεί να πάρει διαζύγιο ακόμη και λέγοντας τρεις φορές προφορικά στη γυναίκα του ότι την χωρίζει), αλλά και κληρονομικά ζητήματα που επιλύονται σε βάρος γυναικών ή ανηλίκων…

Το πρόβλημα εδώ εντοπίζεται στο ότι η αρθρογράφος απέτυχε να διαχωρίσει το τι λέει ο Νόμος του Ισλάμ με σύγκριση το τι πράττουν σε Θράκη και Κομοτηνή εξαιτίας ορισμένων εθιμοτυπικών παραδόσεων, που με την σειρά τους δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με το Ισλάμ. Ο Νόμος του Υψίστου καταδικάζει: το να παντρεύεται η γυναίκα χωρίς την θέληση της, να ακυρώνεται το νόμιμο δικαίωμα της στο να χωρίσει με δικιά της επιθυμία (Το Ισλάμ δίνει το δικαίωμα στην γυναίκα να χωρίσει κάνοντας αίτηση διαζυγίου. Στο Ισλάμ αυτή η πρακτική εκ μέρους της γυναίκας λέγεται «αλ Χούλ»{Κοράνι 2:229, και Ματζμού αλ Φατάουα 32/282}), το να δέχεται ξυλοδαρμό κτλ. Αυτά και άλλα πολλά καταγράφονται με τον πιο ξεκάθαρο και λεπτομερειακό τρόπο στα Ισλαμικά Νομολογικά βιβλία που διδάσκονται στον μελλοντικό Μουφτή (και κατά καιρούς τα αναδεικνύουμε στο IslamForGreeks.org). Εάν τώρα ο Μουφτής στις συγκεκριμένες περιοχές επηρεάζεται από τα τοπικά έθιμα και την κουλτούρα, αυτό είναι μια εντελώς διαφορετική ιστορία την οποία είναι άδικο να την αποδώσουμε στο Ισλάμ και στο Νόμο του.

Ανθρώπινα δικαιώματα και Σαρία

Ο άθεος και ο άθρησκος είναι δύσκολο ως αδύνατον να κατανοήσει ότι οι διακηρύξεις και οι αποφάσεις περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Ηνωμένων Εθνών, δεν είναι δυνατόν να συγκριθούν με τα δικαιώματα που χορηγηθήκαν από το Θεό, επειδή τα πρώτα δεν είναι εφαρμόσιμα στο κάθε άτομο, ενώ τα τελευταία εφαρμόζονται σε κάθε άνθρωπο. Το οξύμωρο της υπόθεσης είναι ότι τα λεγόμενα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως κατά καιρούς υπογραμμίζουν και αρκετοί διανοούμενοι, έχουν ένα καθαρό ατομικιστικό χαρακτήρα και χάνουν όλη την ουσία και την έννοια του συνολικού κοινωνικού συμφέροντος. Ένα καλό παράδειγμα είναι η ιδία η ιστορία της Σατιτζέχ Μόλα Σάλι. Η ιδία αρθογράφος αναφέρει:

Στην περίπτωση της συγκεκριμένης χήρας από την Κομοτηνή, για παράδειγμα, παρόλο που ο άντρας της είχε αφήσει διαθήκη σε συμβολαιογράφο κληροδοτώντας τα πάντα σε εκείνη, η διαθήκη δεν έγινε δεκτή από τον μουφτή της Κομοτηνής, στον οποίο προσέφυγαν οι συγγενείς του, αφού το Ισλαμικό Δίκαιο δεν αναγνωρίζει τη νομική δέσμευση μιας διαθήκης που έχει γίνει βάσει του Αστικού Δικαίου

Η διαθήκη δεν έγινε αποδεκτή διότι το μοίρασμα δεν έγινε με δίκαιο τρόπο όπως καταγράφει ο Ισλαμικός Νόμος. Απαγορεύεται στο Ισλάμ η κληρονομία στο σύνολο της να δοθεί σε ένα άτομο. Ο Νόμος ορίζει ότι πρέπει να μοιραστεί σε συγκεκριμένα κομμάτια προς τους συγγενείς (ανάλογα με τον αριθμό των συγγενών και ποιοι στέκονται πιο κοντινοί στον νεκρό) και όχι μόνο σε έναν συγγενή. Υπάρχει κανένας, που επικαλείται τα λεγόμενα ανθρώπινα δικαιώματα, που δεν βλέπει την ξεκάθαρη αδικία όταν κάποιος διεκδικεί ολόκληρη την κληρονομία ενός ατόμου αφήνοντας τους άλλους συγγενείς; Κάποιος μπορεί να πει «αφού είναι δικαίωμα του καθενός να δώσει την περιουσία του, μετά τον θάνατο του, όπως επιθυμεί και σε οποιον επιθυμεί» Όχι, στο Ισλάμ οι κληρονόμοι είναι σταθεροί και παίρνουν ως κληρονομία αυτό που τους αναλογεί με βάση τον Ισλαμικό νόμο, άσχετα το τι θέλει ο καθένας ως επιθυμία (το κληροδότημα επιτρέπεται αλλά μόνο ως το 1/3 και ο αποδέκτης να μην είναι ο νόμιμος-σταθερός κληρονόμος [διότι ο νόμιμος κληρονόμος ήδη θα λάβει το μερίδιο του από τον νόμο]). Ειδάλλως, θα έχουμε συμπεριφορές του τύπου «αφήνω την περιουσία μου σε σκυλιά και σε γατιά και αγνοώ τον συγγενή μου που έχει ανάγκη». Βλέπουμε λοιπόν ότι στα λεγόμενα ανθρώπινα δικαιώματα επικρατεί το ατομικιστικό στοιχείο όταν στο Ισλάμ ο Νόμος φροντίζει το γενικό καλό της κοινωνίας.

Η αρθρογράφος την επόμενη φορά καλό θα είναι να δώσει περισσότερη βαρύτητα στο τι λέει πραγματικά η Σαρία και να μάθει να διαχωρίζει τα ήθη και έθιμα μιας συγκεκριμένης κουλτούρας από το τι λέει πραγματικά το Ισλάμ. Με άλλα λόγια η αρθρογράφος οφείλει να είναι συνεπής στο επάγγελμα της δημοσιογραφίας και να ενημερώνει αντικειμενικά. Το άρθρο της δυστυχώς μόνο αντικειμενικό δεν μπορεί να χαρακτηριστεί διότι ο σκοπός ήταν η πολεμική κατά της Σαρίας, τουλάχιστον αυτήν την εικόνα δίνει.

Άχμαντ Ελντίν