Οι Μουσουλμάνοι του Ολυμπιακού και ο «σεβασμός» προς τις θρησκείες

بسم الله الرحمن الرحيم

Διαβάσαμε στην αθλητική ιστοσελίδα Gazzetta 

«Μια ξεχωριστή στιγμή αμέσως μετά το 3-1 του Ολυμπιακού. Διακοπή ενός λεπτού με την δύση του ηλίου και οι μουσουλμάνοι παίκτες των «ερυθρόλευκων» πλησίασαν τον πάγκο να φάνε κάτι και να πιούν νερό, καθώς το Ραμαζάνι δεν τους επέτρεπε κάτι τέτοιο όλη τη μέρα!

Το Ραμαζάνι είναι η πιο ιερή γιορτή για τους μουσουλμάνους και στις ημέρες που γιορτάζεται οι πιστοί δεν επιτρέπεται να φάνε και να πιουν μέχρι την δύση του ηλίου. Στον Ολυμπιακό αγωνίζονται πολλοί μουσουλμάνοι (Μπρούμα, Καμαρά, Εμβιλά, Ελ Αραμπί) και γι’ αυτό μετά το 3-1 από τον Μπρούμα υπήρξε διακοπή ενός λεπτού προκειμένου οι παίκτες να φάνε κάτι και να πιουν λίγο νερό από την στιγμή που ο ήλιος είχε δύσει»

Ο Καμαρά λίγο μετά το παιχνίδι δήλωσε:

«Θέλω να ευχαριστήσω τους αρμόδιους που επέτρεψαν αυτή τη διακοπή, είναι πολύ όμορφο πράγμα να δείχνουν σεβασμό στις θρησκείες. Μόλις δω τον διαιτητή θα τον ευχαριστήσω προσωπικά»

Τα ακραία και Ισλαμοφοβικά σχόλια όμως κάτω από την είδηση δεν άργησαν να κάνουν την παρουσία τους με τους περισσότερους να επιτίθενται στο Ισλάμ και να ειρωνεύονται την «ανεκτικότητα» προς τους Μουσουλμάνους παίκτες όταν την ίδια ώρα, δήθεν, όπως υποστηρίζουν, απουσιάζει στους Χριστιανούς στις Ισλαμικές χώρες. Μερικοί αδαείς δεν δίστασαν επίσης να κάνουν και ανόμοιες συγκρίσεις μεταξύ της Ισλαμικής και της Χριστιανικής νηστείας.

Αφήνω στην άκρη την άτοπη σύγκριση της Ισλαμικής νηστείας με την Χριστιανική, οπου στην πρώτη δεν τρως και δεν πίνεις τίποτα, ενώ στην δεύτερη πίνεις κανονικά νερό και επιτρέπονται αρκετές τροφές. Οι Μουσουλμάνοι παίκτες έπαιζαν νηστικοί και δίχως νερό, μάλιστα σκόραραν τα γκολ της νίκης, κάνοντας μια μικρή διακοπή των 2 λεπτών για να πιουν νερό και να τσιμπήσουν κάτι, μόνο και μόνο για να σταθούν στα πόδια τους. Αναρωτιέμαι κατά πόσο οι Χριστιανοί παίκτες δείχνουν τον ανάλογο σεβασμό προς την νηστεία τους και γενικότερα προς την θρησκεία τους. Αναρωτιέμαι επίσης αν αυτό είναι σεβασμός η μια αυτονόητη κίνηση έτσι ώστε να μην λιποθυμήσει ο άλλος εντός του αγωνιστικού χώρου.

Όσον αφορά τα περί σεβασμού των Χριστιανών στις Ισλαμικές χώρες, πρώτον να τους θυμίσουμε ότι δεν υπάρχει κανένας σεβασμός προς το Ισλάμ και τους Μουσουλμάνους εδώ στην Ελλάδα, τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια. Πολλοί μπερδεύονται και βαφτίζουν το αυτονόητο δικαίωμα ως «σεβασμό» προς το θρήσκευμα. Δεν υπάρχει σεβασμός αλλά μια υποχρεωτική ανοχή που επιβάλλεται από την πολιτική ορθότητα. Δεύτερον, οι Ισλαμικές χώρες έχουν τεράστιες χριστιανικές κοινότητες και εκκλησίες εξωπραγματικής πολυτέλειας (τρούλοι, καμπαναριά κτλ). Αυτό λέγεται σεβασμός προς το διαφορετικό και όχι απλά «σε ανέχομαι».

Σε περίπτωση που κάποιος επικαλεστεί τυχόν αδικίες που μπορεί να υφίστανται οι Χριστιανικές κοινότητες σε ορισμένες Ισλαμικές χώρες, τότε διευκρινίζουμε ότι τις ίδιες αδικίες, και μάλιστα σε χειρότερη μορφή, δέχονται και οι Μουσουλμάνοι στις ίδιες τους τις χώρες λόγω της πολιτικοοικονομικής αστάθειας η της εμπόλεμης κατάστασης που μπορεί να βρίσκονται ορισμένες απ’ αυτές. Τα πρώτα και τα βασικά θύματα είναι οι ντόπιοι Μουσουλμάνοι στις πατρίδες τους.

Αλλά για να μην αοριστολογώ. Ρωτήστε τον Καμαρά η τον Μπρούμα για τον σεβασμό που απολαμβάνουν οι Χριστιανοί στη χώρα τους (Γουινέα) η οποία αποτελείται από Μουσουλμάνους (90%). Χριστιανικά νεκροταφεία, Εκκλησίες κάθε Χριστιανικής ομολογίας, με τους Προτεστάντες, Καθολικούς και τους Μάρτυρες τους Ιεχωβά να έχουν επίσημη και αναγνωρισμένη ιεραποστολική δράση στη χώρα του.

Ρωτήστε τον Εμβιλά και πως το Γαλλικό κράτος διώκει τους Μουσουλμάνους με πρόσχημα τον εξτρεμισμό. Πρόσφατα τα παραδείγματα του Μακρόν, με την «σφαλιάρα» να του έρχεται όχι από τους «Ισλαμιστές» αλλά από τους Γάλλους πατριώτες, συγκεκριμένα από τις Γαλλικές ένοπλες δυνάμεις, που τον απειλούν με πραξικόπημα. 

Ρωτήστε τον Ελ Αραμπί για το Χριστιανικό στοιχείο στο Μαρόκο. Προτεστάντες, Καθολικοί και Ορθόδοξοι έχουν τεράστιες εκκλησίες και ασκούν τα λατρευτικά τους καθήκοντα ελεύθερα στους χώρους λατρείας τους. Πολλοί απ’ αυτούς είναι Γάλλοι και Ισπανοί. Στη Καζαμπλάνκα μάλιστα υπάρχει Ελληνορθόδοξη και Ρωσική Εκκλησία. Για να μην μιλήσουμε για τις ελληνικές παροικίες σε Ισλαμικές χώρες.

Στις χώρες των Μουσουλμάνων παικτών του Ολυμπιακού, οι Χριστιανοί δεν απολαμβάνουν μόνο την «ανεκτικότητα» και «σεβασμούς» σε αυτονόητα πράγματα (ένα ποτήρι νερό και ένα κομμάτι ψωμί), αλλά την αποδοχή των κοινοτήτων τους, των χώρων λατρείας τους καθώς επίσης τον οργανωμένο θρησκευτικό ακτιβισμό τους.

Εάν θα επιχειρήσουμε να κάνουμε συγκρίσεις μεταξύ αυτών των χωρών και της θρησκευτικής ελευθερίας στην Ελλάδα και ορισμένων άλλων ευρωπαϊκών κρατών, τα συμπεράσματα θα είναι λυπηρά. Αρκετά λυπηρά έτσι ώστε να εκλαμβάνεται ως σεβασμός το ένα ποτήρι νερό.