بسم الله الرحمن الرحيم
Η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ αποφάσισε στις 2 Νοεμβρίου 2005 να ανακηρύξει την 27η Ιανουαρίου Διεθνή Ημέρα μνήμης για τα θύματα του Ολοκαυτώματος από το ναζιστικό καθεστώς κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Σίγουρα, ο αντισημιτισμός πρέπει να καταδικάζεται, με την έννοια να καταδικάζεται ο ρατσισμός, η αδικία, όχι μόνο απέναντι στους Εβραίους, αλλά απέναντι στον κάθε άνθρωπο.
Το πρόβλημα όμως με την λέξη και την έννοια του αντισημιτισμού, ιδιαίτερα όσο περνάνε τα χρόνια, είναι ότι χρησιμοποιείται, πολλές φορές, για να καταστέλλεται η κριτική κατά του Ισραήλ, η κριτική κατά του Ιουδαϊσμού ως θρήσκευμα. Δηλαδή, δεν μένουν μόνο στο ολοκαύτωμα, τιτλοφορούν ως αντισημιτισμό όταν επιχειρεί κάποιος, για παράδειγμα, να αναδείξει τις άδικες Εβραϊκές πολιτικές κατά των Παλαιστινίων. Αυτό δεν είναι αντισημιτισμός. Ομοίως, δεν μπορούν να χαρακτηριστούν όλες οι περιπτώσεις που ασκείται κριτική κατά των Μουσουλμάνων, ως Ισλαμοφοβία. Προσωπικά, δεν συμφωνώ 100% με τον όρο Ισλαμοφοβία, η πιο εύστοχη λέξη θα ήταν ο «αντι – Μουσουλμανισμός».
Δεν έχω δει καμία ημέρα μνήμης, από πλευράς του ΟΗΕ, για τα εκατομμύρια θύματα που ανήκουν στην Ισλαμική πίστη. Μια παγκόσμια ημέρα μνήμης «Ισλαμοφοβίας» η «αντι – Μουσουλμανισμού», για τα θύματα στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στη Συρία, στη Παλαιστίνη, για τους 8.000 Μουσουλμάνους που δολοφονήθηκαν στη Σρεμπρέντισα, μια γενοκτονία που δυστυχώς συμπεριλάμβανε και την ελληνική συμμετοχή, για τα 4 εκατομμύρια νεκρών άμαχων Μουσουλμάνων από τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας». Πολλοί είναι οι άμαχοι Μουσουλμάνοι νεκροί που θα μπορούσα να παραθέσω, αλλά η λίστα θα ήταν κυριολεκτικά ατελείωτη.
Η Ισλαμοφοβία εξακολουθεί να παράγει Μουσουλμανικά θύματα, όπως ο διωγμός των Μουσουλμάνων στην Κίνα, στην Ινδία και στην Βιρμανία, ενώ ο Αντισημιτισμός από την πλευρά του, στις ημέρες μας, δεν παράγει τόσα θύματα (νεκρούς), αλλά περιορίζεται στις λεκτικές επιθέσεις η σε βανδαλισμούς Εβραϊκών μνημείων.
Υπάρχουν διαφορές μεταξύ του Αντισημιτισμού και της λεγόμενης Ισλαμοφοβίας; Κανονικά δεν θα έπρεπε να υπάρχουν, ο ρατσισμός έχει μια μορφή σωστά; Όταν όμως παρουσιάζονται πολιτικά συμφέροντα και τα λόμπι υπερτερούν έναντι άλλων, τότε αλλάζει το πράγμα. Ας δούμε ένα μικρό ελληνικό παράδειγμα, και έπειτα ας αναλογιστούμε το μέγεθος του σε παγκόσμιο επίπεδο.
Τις προάλλες ο Υπουργός ανάπτυξης και επενδύσεων, ο Άδωνις Γεωργιάδης, με αφορμή την παρουσία του σε τελετή μνήμης για το Ολοκαύτωμα των Ελλήνων Εβραίων, είπε: «Σήμερα στο Άουσβιτς επικεφαλής της Ελληνικής Αντιπροσωπείας. Αδύνατον να συλλάβει ο νους το μέγεθος του Εγκλήματος. Κάθε άνθρωπος πρέπει να έρθει εδώ μία τουλάχιστον φορά στην ζωή του. Και τον αντισημιτισμό πρέπει να τον αποκλείσουμε από τις ζωές μας. Ποτέ ξανά!». Σε άλλες αναρτήσεις του, παλιότερες, δημόσια εξέφραζε την συγγνώμη του προς τον Εβραϊκό λαό για τις αντισημιτικές δηλώσεις που υιοθετούσε στα πρώτα του πολιτικά βήματα.
Σωστή κίνηση θα πει κάποιος, καταδικάζει τον ρατσισμό, άλλαξε ο Άδωνις και μπράβο, θα υποστηρίξουν οι καλοπροαίρετοι, η μάλλον οι αθώοι. Λίγες ημέρες πριν όμως, την ώρα μάλιστα που πνιγόντουσαν Μουσουλμάνοι μεσοπέλαγα, δήλωνε: «έχουμε πέσει θύμα ομαδικής προσπάθειας αλλοίωσης της χώρας».
Ο Άδωνις, και ο κάθε Άδωνις – πολιτικός, πάνω από όλα βάζει την πολιτική του καριέρα. Ο Αντισημιτισμός κόβει τέτοιου είδους καριέρες, η Ισλαμοφοβία από την άλλη, μιας και δεν υπάρχει ισχυρό Ισλαμικό λόμπι, όχι μόνο τις ενισχύει, όχι μόνο δεν αναχαιτίζει τις πολιτικές καριέρες, αλλά ο Ισλαμοφοβικός λόγος τις εκτοξεύει στα ύψη. Ισλαμοφοβία, εθνολαϊκισμός και ολίγη από δημαγωγία του πολιτικού, το αποτέλεσμα είναι «εκρηκτικό».
Αυτή ακριβώς είναι και η διάφορα μεταξύ της Ισλαμοφοβίας και του Αντισημιτισμού, όχι μόνο στο πολιτικό σκηνικό αλλά και στο παγκόσμιο επίπεδο γενικότερα. Είσαι Ισλαμοφοβικός, η πόρτα σου ανοίγεται διάπλατα. Είσαι αντισημίτης, δέχεσαι καρατόμηση.
Το σωστό, που σαφώς αγνοείται όταν στη μέση υπάρχουν συμφέροντα, θα ήταν να αντιμετωπίζαμε τον Αντισημιτισμό και την Ισλαμοφοβία με τον ίδιο τρόπο. Ο ρατσισμός δεν μπορεί να έχει δυο μέτρα και σταθμά.
Άχμαντ Μ. Ελντίν 
Στο AhmadEldin.blog θεωρώ ότι ο καθένας έχει δικαίωμα να εκφράζεται, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι υιοθετώ τις απόψεις αυτές. Το κάθε σχόλιο εκφράζει τον σχολιαστή και μόνο. Παρακαλώ πολύ να είστε ευπρεπείς στις εκφράσεις σας. Σχόλια με ύβρεις, ειρωνείες, προκλήσεις, χλευασμούς, θα διαγράφονται αυτόματα