Μια από τις πιο αξιοσημείωτες και περίεργες παρατηρήσεις όταν έχετε συνομιλία με κάποιον που υπερασπίζεται τη Μουσουλμανική Αδελφότητα είναι ότι έχουν τρομερή άγνοια για την ιστορία, τους ανθρώπους και τις ενέργειες της οργάνωσης.
Όσοι σπεύδουν να υπερασπιστούν οποιαδήποτε ομάδα, κόμμα, αίρεση ή οποιαδήποτε πλευρά, πρέπει να γνωρίζουν τα γεγονότα που υπερασπίζονται.
Σε αυτό το πλαίσιο, θυμάμαι ότι συναντήθηκα με έναν από τους υποστηρικτές που υπερασπίζονται τη Μουσουλμανική Αδελφότητα. Αρνιόταν έντονα ότι η (καθαρή) Μ.Α. είχε οποιαδήποτε εγκληματική ή τρομοκρατική ιστορία και είναι απλά ψευδείς οι κατηγορίες που διαδόθηκαν από τους αντιπάλους τους.
Του απάντησα: Τι λες για τη δολοφονία του δικαστή Άχμαντ αλ Χαζάντναρ, του πρωθυπουργού Άχμαντ Μάχερ, του Μαχμούντ αλ Νουκρασι καθώς και του αρχηγού της αστυνομίας του Καΐρου Σάλιμ Ζάκι;
Η βίαιη ιστορία
Τι γίνεται με το βομβαρδισμό των κινηματογραφικών αιθουσών, του Cinema Metro και άλλων; Τι γίνεται με τις πυρπολήσεις καταστημάτων Groppi και Chicorel κλπ., όλα τα οποία συνέβησαν στη βασιλική εποχή πριν από τον στρατιωτικό έλεγχο τον Ιούνιο του 1952;
Βασικά δεν γνωρίζει αυτά τα περιστατικά. Είπε ότι όλα αυτά τα γεγονότα, είναι καινούρια γι ‘αυτόν, Δεν αναφέρω τις ιστορίες του παρακράτους της αδελφότητας που ειδικεύτηκε στις δολοφονίες και την κατασκευή βόμβων, συν που ήταν καινοτόμοι στην επινόηση των εκρηκτικών ζωνών, μια από τις συνωμοσίες που προβλήθηκαν όταν προσπάθησαν να δολοφονήσουν τον Πρόεδρο Γκαμάλ Άμπντελ Νάσερ στην περίφημη επιχείρηση Μανσία το 1954.
Βεβαίως δεν γνωρίζει και για τον Σάηντ Κούτμπ όταν ενορχήστρωσε την πιο επικίνδυνη στρατιωτική τρομοκρατική οργάνωση, καθώς σκόπευε να ελέγξει την κυβέρνηση. Αυτό δεν είναι απλά και μόνο το πρόβλημα, αλλά ο τρόπος που φτάνουν εκεί βομβαρδίζοντας τους σταθμούς ηλεκτροπαραγωγής και στοχεύοντας στα φράγματα υδατοκαλλιέργειας που ελέγχουν τη ροή του νερού του Νείλου στον υπερπληθυσμό του δέλτα της Αιγύπτου. Μια μαζική δολοφονία του Αιγυπτιακού λαού.
Εξομολογήσεις και απομνημονεύματα
Αυτό επιβεβαιώνεται από τα μέλη αυτής της οργάνωσης που ονομάζεται «Οργανισμός 65» (κωδικοί ονομασία για την αδελφότητα). Ο Άλι Ασμάουι, ένας από τους ηγέτες της Οργάνωσης 65, έχει ένα βιβλίο που περιγράφει λεπτομερώς την ιστορία αυτής της οργάνωσης. Είμαι βέβαιος ότι ο ενθουσιώδης οπαδός των «αδελφών Μουσουλμάνων» δεν έχει διαβάσει αυτό το βιβλίο. Ίσως έχει πεισθεί από την προπαγάνδα της Αδελφότητας ότι το βιβλίο του Ασμάουι ήταν μια καθαρή «δυσφήμιση».
Έχουμε μια πλήρη βιβλιοθήκη (από αποδείξεις, γεγονότα και μαρτυρίες), που τα περισσότερα είναι γραμμένα από την ίδια τη Μουσουλμανική Αδελφότητα. Μια πλούσια βιβλιογραφία που αποκαλύπτει ιδέες για πραξικοπήματα, λεπτομέρειες παράνομων δραστηριοτήτων, δολοφονιών και κατασκοπείες. Περιλαμβάνει επίσης τα απομνημονεύματα ενός από τους ηγέτες του παρακράτους της οργάνωσης, του Σαλάχ Σάντι και πολλών άλλων.
Μεταξύ των βιβλίων αυτής της βιβλιοθήκης, υπάρχουν γραπτά από αξιωματικούς που αντιμετώπισαν την Αδελφότητα κατά τη διάρκεια των δεκαετιών από τη δεκαετία του 1950 έως τη δεκαετία του ’80. Θυμάμαι το βιβλίο του πρώην αναπληρωτή επικεφαλής της υπηρεσίας κρατικής ασφάλειας, στρατηγού Φουάντ Αλλαμ και παρεμπιπτόντως ήταν εκείνος που μετέφερε τον Κούτμπ από μια φυλακή σε μια άλλη όπου εκτελέστηκαν θανατικές ποινές.
Το βιβλίο του Φουάντ Αλλαμ δεν δημοσιεύθηκε, δυστυχώς. Έχει τίτλο: «Η αδελφότητα των Μουσουλμάνων και εγώ … από τη Μανσία στην εξέδρα». Εννοεί από τη Μανσία, την απόπειρα δολοφονίας του Άμπντελ Νάσερ το 1954, και η εξέδρα είναι εκεί όπου δολοφονήθηκε ο πρόεδρος Σαντάτ, στην εξέδρα στρατιωτικής παρέλασης του Καίρου το 1981.
Εκείνοι που δεν διαβάζουν, θα είναι καταδικασμένοι στην άγνοια.
Μοσάρι αλ Δάιντι
Άχμαντ Μ. Ελντίν 