Η εχθρότητα της Δύσης κατά του Ισλάμ και οι «αγαπησιάρηδες» Μουσουλμάνοι που εθελοτυφλούν

Ο κομπλεξισμός, τα συμπλέγματα κατωτερότητας και η ανάγκη να φανεί και να λανσάρει κάποιος τον εαυτό του ως αγαπητός και αποδεκτός, είναι σίγουρα μια μοντέρνα ασθένεια σε αρκετούς που δηλώνουν Μουσουλμάνοι και ζούνε σε δυτικές χώρες.

Πολλοί «μοντέρνοι» Μουσουλμάνοι, θα τους δεις να αντιμετωπίζουν την Ισλαμοφοβία ως κάτι το ανύπαρκτο και τους οπαδούς της ως άτομα δίχως ιδεολογία και δίχως πολιτισμική προέλευση. Μας λένε ότι επί της ουσίας, το «Δύση εναντίον Ισλάμ», είναι ανυπόστατο και αβάσιμο. Ισχύει κάτι τέτοιο;

Νομίζω ότι μια επιφανειακή μελέτη και πρόχειρη ανάγνωση της ιστορίας θα μας αποκαλύψει ότι αυτοί οι αγαπησιάρηδες, που πολλές φορές αρθρογραφούν ανώνυμα, είναι ανίδεοι όχι μόνο ως προς τα ιστορικά γεγονότα και πως αυτά σχημάτισαν σύγχρονες πολιτισμικές αντιπαλότητες, αλλά είναι ανίδεοι επίσης της σημερινής πραγματικότητας. Είναι αυτοί οι ίδιοι που δεν τολμάνε καν να γράψουν το ονοματεπώνυμο τους στα «αγαπησιάρικα» άρθρα τους.

Ας τα βάλουμε όμως τα πράγματα σε μια σειρά. Ποιοι είναι αυτοί που επιτηδευμένα υποβαθμίζουν την υπαρκτή πολεμική της Δύσης κατά του Ισλάμ; Συνήθως είναι χρηματοδοτούμενα τσιράκια από υπηρεσίες εθνικής ασφαλείας οπου ο βασικός τους ρόλος είναι να το παίζουν «μετριοπαθείς» κάθε φορά που εκφράζεται ξεκάθαρη πολεμική κατά των Μουσουλμάνων και των κοινοτήτων τους. Έχουν ως πρόσχημα τις δήθεν ισορροπίες με απώτερο σκοπό να υποβαθμίζουν την Ισλαμοφοβική τάση που επικρατεί από συγκεκριμένες πολιτισμικές προελεύσεις.

Τα άτομα αυτά που βρίσκονται σε εντεταλμένη υπηρεσία για ένα κομμάτι ψωμί, θα τους δεις μέσα από τα (ανώνυμα) κείμενα τους να αποπροσανατολίζουν υποστηρίζοντας ότι το Ισλάμ «δεν βλέπει Δύση και Ανατολή» και είναι ένα «θρήσκευμα που απευθύνεται σε όλους». Πόση απατεωνιά όμως μπορεί να χωρέσει σε μια πρόταση, που πράγματι είναι αληθινή αλλά προορίζεται για ξέπλυμα Ισλαμοφοβικών εγκλημάτων; 

Σαφώς το σωτηριολογικό μήνυμα του Ισλάμ απευθύνεται σε όλη την οικουμένη. Το μήνυμα του Ταουχίντ (Μονοθεϊσμού), η παράδοση του Αβραάμ και όλων των Προφητών και Αποστόλων. Όμως τι σχέση έχει το σωτηριολογικό μήνυμα του Ισλάμ με την επιβεβαιωμένη πολεμική ενός πολιτισμού απέναντι στον άλλον; Είναι δυο εντελώς διαφορετικά πράγματα που επίτηδες συγχέονται.

Μα δεν έχουμε πολλούς δυτικούς να ασπάζονται το Ισλάμ; Σαφώς και έχουμε πολλούς δυτικούς να ασπάζονται το Ισλάμ, ιδιαίτερα γυναίκες, αλλά πως αυτό ξεγράφει, για παράδειγμα, τις σφαγές στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν; Έχουν πολιτισμική προέλευση η όχι; Αν έχουν γιατί αποκρύπτεται; Δεν μιλάμε ούτε κάνουμε λόγο για απέχθεια προς ανθρώπους λόγο εθνικής καταγωγής η φυλής, διότι σε αυτήν την περίπτωση θα ήμασταν ένοχοι για ρατσισμό. Μιλάμε όμως για το προφανές: Ένας συγκεκριμένος πολιτισμός έχει διαπράξει εγκλήματα πολέμου σε Ισλαμικές χώρες, έχοντας ως βασική ιδεολογική θέση την απέχθεια του προς το Ισλάμ και τις πεποιθήσεις του περί δημοκρατίας. Αυτή είναι η Δύση, είτε αρέσει στους αγαπησιάρηδες είτε όχι.

Θα μας κάνει αυτό σαν Μουσουλμάνους να κλείσουμε την πόρτα στο σωτηριολογικό κάλεσμα προς τους δυτικούς; Σαφώς και όχι. Εκφράζουμε μίσος και απέχθεια διότι εμείς είμαστε «ανατολίτες»; Σαφώς και όχι, κάτι τέτοιο άλλωστε είναι αδύνατον μιας και το Ισλάμ δεν περιορίζεται στην ανατολή. Κάνουμε διακρίσεις επειδή «αυτοί είναι δυτικοί και εμείς όχι», σαφώς και όχι. Δεν είναι αυτό το θέμα και δεν αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα.

Έχεις να κάνεις με έναν πολιτισμό (δυτικό) με συγκεκριμένες ιδεολογίες, κοσμοαντιλήψεις και κοσμοθεωρίες όπου το Ισλάμ είναι αντίθετο. Εδώ βρίσκεται η διαφορά, όπως επίσης αυτός ο πολιτισμός (δυτικός) προκάλεσε αρκετές αιματοχυσίες στην Μ.Ανατολή που παραδοσιακά αναγνωρίζεται ως Ισλαμική. Οι αγαπησιάρηδες θέλουν να μας κάνουν να ξεχάσουμε ιστορία, λαογραφία και γεωγραφία.

Το ιεραποστολικό κάλεσμα προς αυτόν τον πολιτισμό, που το Ισλάμ κερδίζει καρδιές συνεχώς, η λεγομένη Ντάουα και το σωτηριολογικό μήνυμα, δεν σχετίζεται σε τίποτα με αυτήν την πολιτισμική κόντρα που υφίσταται και δεν πρέπει να το συγχέουμε. Όσοι προσπαθούν να κλείσουν τα μάτια τους, είτε είναι αδαείς σε βαθύ ύπνο είτε απλά υπάλληλοι συμφερόντων εθνικών υπηρεσιών.  

Θα ήθελα όμως να ρωτήσω τους αγαπησιάρηδες, αν έχουν την ίδια άποψη για την επιθετική πολεμική των Σιωνιστών κατά των Παλαιστινίων. Ότι δεν έχουμε δηλαδή κάποια πολεμική των Εβραίων προς τους Παλαιστίνιους μιας και το Ισλάμ δεν κοιτάει χώρες, αλλά τον άνθρωπο. Άλλωστε έχουμε και πολλούς Εβραίους να ασπάζονται το Ισλάμ. Ρωτήστε αυτούς τους αγαπησιάρηδες για το παλαιστινιακό και θα σας αποκαλυφθεί ολόκληρη η ασυνέπεια. Τους απαντάμε και τους λέμε, έχοντας ως βάση αυτό το παράδειγμα, ότι η κριτική στη σιωνιστική εισβολή και αρπαγή της γης των Παλαιστινίων δεν έχει καμία σχέση με κάποια ρατσιστική συμπεριφορά προς τους Εβραίους ως λαό γενικότερα.  Η διαφορά που βρίσκεται; Στη θρησκεία (ακίντα) σαφώς και έπειτα στην αρπαγή της γης. Ο αγαπησιάρης κομπλεξικός θα αγνοούσε όμως ποτέ την Εβραϊκή επιθετικότητα η θα το έπαιζε και εδώ «μετριοπαθής»;

Ακόμα χειρότερα, βαλε αυτόν τον αγαπησιάρη να διαβάσει τα αγιατ (εδάφια) του Κορανίου, στα οποία ο Ύψιστος ασκεί κριτική στις παραβατικές συμπεριφορές του λαού του Ισραήλ και των Χριστιανών (Άχλ αλ Κιτάμπ).

Κατανοείται λοιπόν ότι δεν τίθεται κανένα απολύτως θέμα ρατσισμού η εθνικισμού προς το δυτικό στοιχείο. Η κριτική που ασκείται προς τον δυτικό πολιτισμό γίνεται πρωτίστως υπό το πρίσμα των Ισλαμικών πεποιθήσεων (θεολογικά). Όποιος αγαπησιάρης Μουσουλμάνος αποτυγχάνει να αναγνωρίσει τον δυτικό πολιτισμό ως πολιτισμό του κοσμικού χαρακτήρα και της απιστίας (γενικότερα) τότε είτε δεν αντιλαμβάνεται τι γίνεται γύρω του η εθελοτυφλεί (με το αζημίωτο) η ακόμα χειρότερα είναι δογματικά αδαής ως προς τις επιταγές της πίστεως του.

Παραδείγματα του τύπου «δυτικοί Μουσουλμάνοι» η ξεσηκώνοντας άκυρα παραδείγματα από την βιογραφία του Προφήτη, η ρομαντζάρες του τύπου «δυτικοί και μη δυτικοί είναι μυαλωμένοι άνθρωποι» όχι απλά δεν σχετίζονται με την υπαρκτή αντιπαλότητα της Δύσης με το Ισλάμ, όχι απλά επιδεικνύουν την άγνοια τους ως προς το θεολογικό, δογματικό (αλ ουαλά ουάλ μπαρά) και ιστορικό κομμάτι, αλλά επιχειρούν να λειτουργήσουν και ως πλυντήριο εγκληματικών ενεργειών που διαπράχτηκαν κατά των Μουσουλμάνων από μια συγκεκριμένη πολιτισμική ιδεολογία, κοσμοαντίληψη, η οποία λέγεται δυτική.

Να διευκρινίσουμε ότι η κριτική και η αποδόμηση μιας πολιτισμικής ιδεολογίας υπό το πρίσμα του αξιακού κώδικα ενός άλλου πολιτισμού η θεολογίας, δεν σημαίνει επιθετική-βίαιη τακτική ούτε αναιρεί την ανάγκη για αρμονική συνύπαρξη. Είναι μια σύγκρουση καθαρά σε πλαίσιο διαφωνίας μεταξύ των κοσμοαντιλήψεων, της διακίνησης ιδεών και απόψεων. Ο Μουσουλμάνος μπορεί να απεχθάνεται ότι  και όποιον εναντιώνεται στο Ισλάμ, παρολαυτα δεν εγκαταλείπει την δικαιοσύνη και την καλοσύνη που πρέπει να έχει προς όλους τους ανθρώπους, ανεξάρτητα από το θρήσκευμα τους και να στέκεται ως βοηθητικός και καλοκάγαθος, ακόμα κι αν στέκονται οι άλλοι ως εχθροί του. Άλλο όμως αυτό και άλλο η ισοπέδωση των αγαπησιάρηδων που αγνοούν επιτηδευμένα (και κομπλεξικά) τις πολιτισμικές διαφορές. Αυτές οι διαφορές προάγουν έναν ειλικρινή διάλογο. Οι ψευτο αγάπες και ενότητες προάγουν υποκρισία. Επί της ουσίας είναι αυτά τα άτομα που συμβιβάζονται και συμβιβάζουν την ίδια τους την πίστη ακόμα. Γιαυτο και θα τους δεις να ηγούνται στον τομέα της αίρεσης και της κακοδοξίας στα οποία κολυμπούν.  Έχουν την εντύπωση ότι δείχνουν μια ανεκτική εικόνα, αλλά το μόνο που καταφέρνουν είναι να παρουσιάζουν μια παραμορφωμένη και διαστρεβλωμένη εκδοχή όχι μόνο του Ισλάμ αλλά και της πραγματικότητας. 

Στο ερώτημα λοιπόν αν το Ισλάμ έχει κάποια εχθρότητα προς την Δύση η απάντηση είναι ότι, καταρχάς, η βασική εχθρότητα προέρχεται από την Δύση προς το Ισλάμ. Το Ισλάμ ως πίστη δεν εκφράζει καμία απέχθεια προς φυλές η εθνικότητες γιαυτο που είναι και δεν κρίνει με εθνικά η φυλετικά κριτήρια. Το Ισλάμ κρίνει με βάση τάκουα (θεοσέβειας). Συνεπώς, το Ισλάμ εκφράζει απέχθεια στην απιστία, στον παγανισμό, στην ειδωλολατρία και τον πολυθεϊσμό και σε όποιον τα ενστερνίζεται (δυτικό η μη δυτικό) και εκφράζει αγάπη και συμπάθεια προς αυτόν που εκφράζει πίστη, θεοσέβεια, Μονοθεϊσμό (Ταουχίντ), ενάρετες πράξεις σύμφωνα με την εντολή του Αλλάχ του Υψίστου και σε όποιον τα ενστερνίζεται (δυτικό η μη δυτικό).