Η ιδεολογική επίθεση προς το Χιτζάμπ και η ένοχη ιστορία του καψίματος της Μαντίλας

Η ιδεολογική επίθεση προς το χιτζάμπ δεν είναι κάτι καινούργιο. Χρονολογείται από τις αποικιοκρατίες. Το τελετουργικό της καύσης του χιτζάμπ αποτελούσε βασικό αποσταθεροποιητικό εργαλείο των αποικιοκρατών για την ιδεολογική και στρατιωτική εισβολή σε Ισλαμικές χώρες.

Το χιτζάμπ είναι ένα από τα πολλά σύμβολα του Ισλάμ γιαυτο και το κοσμικό στοιχείο αισθάνεται την επιτακτική ανάγκη να το εξαλείψει. Εξαλείφοντας το χιτζάμπ η «προοδευτική» ατζέντα τύπου ΛΟΑΤ, αθεϊσμός, απιστία, έχει περισσότερες πιθανότητες να εισβάλει στις Ισλαμικές κοινωνίες, τόσο ιδεολογικά όσο και στρατιωτικά. Παράδειγμα, η αποικιοκρατική Γαλλία οπου μαζί με την σφαγή εκατοντάδων χιλιάδων Μουσουλμάνων Αλγερινών, χρησιμοποίησε την προπαγάνδα της «απελευθερωμένης» Μουσουλμάνας γυναίκας που πρέπει να απαλλαγεί από το χιτζάμπ.

Υπάρχει και ένα βιβλίο επί του θέματος από τον συγγραφέα Neil McMaster με τίτλο: «Burning the Veil, The Algerian War and the ‘Emancipation’ of Muslim Women, 1954-62», ο οποίος γράφει στις σελίδες 127-128 για το πώς μια κοσμική εξουσία επιχείρησε μέσα σε ένα αποικιακό πλαίσιο να χρησιμοποιήσει την προπαγάνδα της χειραφέτησης των Μουσουλμάνων γυναικών ως μέσο διείσδυσης και έλεγχου των Μουσουλμανικών κοινωνιών. Κάτι το πολύ δύσκολο μιας και από μεριά τους οι Μουσουλμάνοι είναι ανθεκτικοί σε οποιαδήποτε ιεραποστολή για «εκπολιτισμό» λογω των παραδοσιακών οικογενειακών αξιών.

Έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον το πώς ο συγγραφέας στη σελ.27 παρατηρεί και τον ρόλο των γυναικών της Ευρώπης στην προσπάθεια τους να διαφθείρουν τις Μουσουλμάνες γυναίκες. Περιγράφεται ακόμα και πως το «κάψιμο της μαντίλας» ήταν ένα γνωστό, για εκείνα τα χρόνια, «τελετουργικό» των αποικιοκρατών στρατιωτών στην προσπάθεια τους να ενθαρρύνουν την Μουσουλμάνα να κάνει την κίνηση να απαλλαγεί από τα «δεσμά» της.  

Μας θυμίζουν κάτι όλες αυτές οι πρακτικές και τα «τελετουργικά» καψίματος της μαντίλας; Αν ναι, τότε καλό είναι να κατανοήσουμε και τι ακριβώς κρύβεται από πίσω, το οποίο δεν είναι και ιδιαίτερα δύσκολο να εντοπίσει κάποιος, εφόσον βεβαίως μελετά την όχι και πολύ μακρινή ιστορία.

Από το βιβλίο μαθαίνουμε ότι το αφήγημα της «απελευθερωμένης» γυναίκας, των ανθρωπίνων «δικαιωμάτων» και το κάλεσμα σε «δημοκρατίες» σε Ισλαμικές χώρες, επί της ουσίας συνδέεται με δυτικές (και όχι μόνο) προσπάθειες αποσταθεροποίησης. Ο σκοπός είναι η επίθεση, είτε στρατιωτική, είτε ιδεολογική οπου συχνά αυτά δύο παρουσιάζονται μαζί.

Παρατηρούμε επίσης ότι οι νέο-αποικιοκρατικές τακτικές δεν έχουν αλλάξει και τόσο. Το παραμύθι το ίδιο, το σανό το ίδιο, όπως επίσης και τα πρόβατα τα οποία είναι πρόθυμα να το μασήσουν.

Το πιο σημαντικό όμως απ όλα είναι η στάση του Μουσουλμάνου και της Μουσουλμάνας. Είναι αλήθεια ότι πολλοί πλανήθηκαν από το αφήγημα της «απελευθέρωσης» με αποτέλεσμα την αποστασία, ειδικά την περίοδο της μετά αποικιοκρατικής περιόδου. Παρολαυτα ο Ισλαμικός κόσμος και ιδιαιτέρα οι γυναίκες συνεχίζουν να κρατούν τις παραδοσιακές πεποιθήσεις τους. Για παράδειγμα, οι Μουσουλμάνες στο Ουζμπεκιστάν θα μπορούσαν να αποτελέσουν ένα παράδειγμα προς μίμηση, οι οποίες αντισταθήκαν στο τότε «προοδευτικό» κάλεσμα των Σοβιετικών για κάψιμο του χιτζάμπ .

Βλέπουμε λοιπόν ότι όποια κι αν είναι η ιδεολογική αφετηρία του πολέμιου του Ισλάμ, παρατηρούμε ότι εναντίον των Μουσουλμάνων χρησιμοποιείται σχεδόν η ίδια προπαγάνδα περι «απελευθέρωσης» και φιλελευθερισμού. Ακόμα και οι πρακτικές τους, όπως το κάψιμο της μαντίλας, είναι ίδιες δίχως καμία πρωτοτυπία