Για περισσότερο από έναν αιώνα η  Βυζαντινή Αυτοκρατορία ταλανιζόταν από έντονες  εσωτερικές διαμάχες. Κατά την εποχή του Λέοντα Γ’ ( 717-741) παρατηρήθηκε έντονα το φαινόμενο της υπερβολικής ευλάβειας προς  τις εικόνες που αναπαριστούσαν τον Χριστό, την Παναγία και τους αγίους.  Σημειώνονταν ακραίες συμπεριφορές προς τις εικόνες, καθώς ο λαός  τις αντιμετώπιζε ως θαυματουργές και δεν ήταν λίγοι αυτοί που έφτασαν στο σημείο να τρώνε κομμάτια των εικόνες με σκοπό να γιατρευτούν από κάποια πάθηση  ή να αποκτήσουν την ευλογία της εικόνας.[1] Συνέχεια ανάγνωσης «Λίγα λόγια για την Εικονομαχία» →