«Σύριοι πρόσφυγες»: Η ταμπέλα που εξυπηρετεί τα ευρωπαϊκά συμφέροντα

Όπως πολλοί από εμάς περίμεναν, ο μεγάλος Ευρωπαϊκός τρόμος που είχε χτιστεί σχετικά με τους πρόσφυγες της Συρίας έχει ήδη βγει έξω από τα πρωτοσέλιδα, μόλις και μετά βίας διατηρεί μια θέση σε εσωτερικές σελίδες. Γιατί αυτό?

Η ροή των προσφύγων δεν έχει επιβραδυνθεί, πόσο μάλλον να σταματήσει. Σύμφωνα με τις τελευταίες εκτιμήσεις των Ηνωμένων Εθνών, πάνω από 100.000 νέοι πρόσφυγες έφθασαν στην Τουρκία από τον περασμένο Φεβρουάριο.

Αυτό που συνέβη είναι ότι η Ευρώπη έχει χειριστεί το θέμα των μεταναστών βάση του πολύπλοκου και συνεχώς μεταβαλλόμενου μείγματος των πολιτικών ανησυχιών της. Σε ορισμένες χώρες η μετανάστευση έχει γίνει το νούμερο ένα θέμα της εθνικής πολιτικής, ακόμη και όταν εμπλέκονται λίγοι ή καθόλου μετανάστες.

Η Βρετανία, για παράδειγμα, έχει δεσμευθεί να λάβει 20.000 πρόσφυγες από τη Συρία για τα επόμενα πέντε χρόνια και έχει μέχρι στιγμής μόνο αποδεχτεί 126. Και όμως, ο φόβος της μαζικής μετανάστευσης αναδεικνύεται ως βασικός παράγοντας στη διαμόρφωση του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος τον προσεχή Ιούνιο για την ένταξη του Ηνωμένου Βασιλείου στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Στην Ουγγαρία, η οποία έχει δηλώσει ότι δε θα λάβει καθόλου πρόσφυγες, ο φόβος του «τσουνάμι των μεταναστών» έχει γίνει ένα καυτό θέμα. Ο βραβευμένος με Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας Imre Kertesz έχει ακόμη δημοσιεύσει ένα βιβλίο για το θέμα. Ο τίτλος του βιβλίου «Το τελευταίο καταφύγιο»  αναφέρεται στην Ευρώπη στο οποίο ο μεγάλος Ούγγρος μυθιστοριογράφος πιστεύει ότι «οι Μουσουλμάνοι κατακλύζουν, καταλαμβάνουν, αναμφίβολα, καταστρέφουν την Ευρώπη.»

Στο Παρίσι το περιοδικό Valeurs Actuelles προειδοποιεί ότι η εθνική ταυτότητα της Γαλλίας βρίσκεται σε κίνδυνο, αν και οι Γάλλοι έχουν ξεφύγει από τις Ευρωπαϊκές ποσοστώσεις για την εισδοχή μεταναστών. Μέχρι στιγμής, συνολικά 1003 Σύριοι πρόσφυγες έχουν γίνει αποδεκτοί με τις υποσχέσεις ότι θα αποδεχτούν άλλους 3000 σε μια απροσδιόριστη ημερομηνία.

Μέρος του τρόμου οφείλεται στις δραστηριότητες των λόμπι, που θέλουν να φύγουν όσοι μετανάστες είναι δυνατόν να φύγουν. Η τεράστια γραφειοκρατία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που κυριαρχείται από αριστερές-φιλελεύθερες ιδεολογίες, προωθήθηκε βασισμένη στην ιδέα των ανοικτών συνόρων στο εσωτερικό της ηπείρου. Οι ιδεολογικοί της σύμμαχοι σε διάφορα Ευρωπαϊκά πολιτικά κόμματα και εκατοντάδες ΜΚΟ έχουν προχωρήσει ακόμη περισσότερο στην υποστήριξη των ανοικτών συνόρων πέρα ​​από την ήπειρο.

Η μαζική βιομηχανία πρόνοιας, που αποτελείται από μεγάλα τμήματα της γραφειοκρατίας, και πολλές φιλανθρωπικές οργανώσεις συχνά επωφελούνται από το δημόσιο ταμείο και επίσης τη μαζική μετανάστευση έστω και μόνο επειδή οι μετανάστες αποτελούν ένα σημαντικό ποσοστό των αποδεκτών της κοινωνικής πρόνοιας.

Με την κατάρρευση του κομμουνισμού ως ιδεολογία, όσοι συμμερίζονται την άποψη του κόσμου έχουν επανέλθει σε ένα νέο θέμα: την ισότητα. Δε μπορούν πλέον να μιλούν για τη δικτατορία του προλεταριάτου ή ακόμα και τη δημόσια ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, της διανομής και της ανταλλαγής. Αντ ‘αυτού, προτρέπουν ρύθμιση και ανακατανομή από τους εύπορους στους μη προνομιούχους.

Οι οικονομολόγοι όπως ο Thomas Picketty και ο Joseph Stiglitz έχουν δημιουργήσει ένα ολόκληρο σύστημα στον ισχυρισμό ότι υπάρχει λιγότερη ισότητα στις δυτικές δημοκρατικές κοινωνίες σήμερα από ό, τι υπήρχε πριν από μια γενιά. Για να στηρίξουν μια τέτοια διατριβή χρειάζεται μια σταθερή ροή φτωχότερων ανθρώπων που βοηθά να μειωθεί ο στατιστικός μέσος όρος της κατανομής του εισοδήματος. Με άλλα λόγια, θα πρέπει να εισαγάγεις φτωχούς ανθρώπους για να αποδείξεις σωστή τη θεωρία σου.

Παραδόξως, αν και ιδεολογικά κοντά προς τα δεξιά, μεγάλα τμήματα της Ευρωπαϊκής επιχειρηματικής κοινότητας ευνοούν επίσης τη μαζική μετανάστευση, διότι εξασφαλίζει μια ατελείωτη πηγή φθηνού εργατικού δυναμικού που θα μπορούσε να κρατήσει τα επίπεδα των μισθών όσο το δυνατόν χαμηλότερα με τον ίδιο τρόπο όπως λειτουργούσε και η προσφορά της καταναγκαστικής εργασίας στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

Η υποστήριξη της μαζικής μετανάστευσης προέρχεται και από μια άλλη παράξενη γωνία: μετριοπαθείς συντηρητικές και Χριστιανικές κινήσεις ανησυχούν για τη δημογραφική παρακμή της Ευρώπης. Στην πραγματικότητα, η Γερμανίδα καγκελάριος κυρία Ανγκελα Μέρκελ τα αναγνώριζε δημοσίως αυτά πριν το «Συριακό τσουνάμι» ξεκινήσει. Κάλεσε τη νεολαία άλλων Ευρωπαϊκών χωρών να μεταναστεύσουν στη Γερμανία, όπου θα ήταν ευπρόσδεκτοι και θα τους βοηθούσε να αξιοποιήσουν πλήρως το δυναµικό τους. Έτσι, όταν εξέπληξε πολλούς λέγοντας ότι Γερμανία θα πάρει έως και ένα εκατομμύριο πρόσφυγες από τη Συρία, στην πραγματικότητα, έπραττε σύμφωνα με μια καλά μελετημένη στρατηγική.

Σύμφωνα με Γερμανούς ειδικούς, αναφέρει το περιοδικό Der Spiegel, η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία χρειάζεται τουλάχιστον δύο εκατομμύρια γεννήσεις κάθε χρόνο για να αποφευχθεί η ταχεία δημογραφική παρακμή και ακόμα και η «εξαφάνιση» μέσα στις επόμενες δεκαετίες. Προς το παρόν, όμως, οι Γερμανοί παράγουν μόνο 700.000 μωρά κάθε χρόνο, το ένα τέταρτο από αυτούς από οικογένειες μεταναστών. Η δημογραφική εικόνα είναι εξίσου ζοφερή για την Ιταλία, την Ισπανία, την Ελλάδα και τη Σουηδία.

Από την πλευρά της, η Τουρκία, αναγνώρισε γρήγορα το δυναμικό της Συριακής τραγωδίας των προσφύγων, ώστε να επιμηκύνει το τέλος της. Κλήθηκε στη σύνοδο κορυφής στην Ευρώπη, της δόθηκε μια $ 6 δις χρυσή χειραψία και τα ανθρώπινα δικαιώματα απλά αγνοήθηκαν.

Η χρήση της «Συριακής» ετικέτας για να πουληθεί η ιδέα της μαζικής μετανάστευσης προς την Ευρώπη, ήταν ένα χτύπημα του μεγαλοφυές μάρκετινγκ. Εδώ ήταν «αθώοι πολίτες» που φεύγουν από έναν αιματηρό δικτάτορα που υποστηρίζεται από κακόφημους μουλάδες του Ιράν, τους μισθοφόρους της Χεζμπολάχ και αργότερα από το μηχάνημα θανάτου του Βλαντιμίρ Πούτιν. Κάθε Ευρωπαίος πιστός στις «πολιτιστικές αξίες» του θα υποστηρίξει μια τέτοια πολιτική με ανοιχτές αγκάλες για να καλωσορίσει ανθρώπους σε ένα τέτοιο αδιέξοδο. «Εμείς δε θα μπορούσαμε να αφήσουμε τα παιδιά της Συρίας να πεθαίνουν στις τουρκικές ακτές,» έγινε η επωδός για την Ευρωπαϊκή φιλελεύθερη αριστερά. Ο επικεφαλής της Καθολικής κοινότητας Πάπας Φραγκίσκος επανέλαβε το σύνθημα καταγγέλλοντας την ιδέα που επιτρέπει τη Μεσόγειο να γίνει νεκροταφείο των προσφύγων.

Αλλά ενώ οι άνθρωποι μιλούν ότι «έως και 20 εκατομμύρια Σύριοι πρόσφυγες» έρχονται να εγκατασταθούν στην Ευρώπη, η πραγματική εικόνα μπορεί να δείξει κάτι διαφορετικό. Τα επίσημα διαθέσιμα στοιχεία δείχνουν ότι το τσουνάμι μπορεί κάλλιστα να αποδειχθεί ως μια ανοιξιάτικη βροχή, μέχρι στιγμής τουλάχιστον.

Σύμφωνα με τα στοιχεία που υπέβαλε η Γερμανική κυβέρνηση στην Bundestag, την Κάτω Βουλή του κοινοβουλίου, το 2015, η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία κατέγραψε συνολικά 311.000 μετανάστες. Από αυτούς οι 99.290 ήταν Σύριοι, ενώ οι Ιρακινοί στη δεύτερη θέση, αριθμούσαν τους 36.000. Οι Ιρανοί ήταν στην τρίτη θέση με 13.535 ανθρώπους. Οι υπόλοιποι προέρχονταν από το Αφγανιστάν και πάνω από 20 άλλες χώρες, οι περισσότεροι από αυτούς από Αφρικανικές ηπείρους. Με άλλα λόγια, λιγότεροι από το ένα τρίτο ήταν Σύριοι.

Κατά το ίδιο έτος, η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία ενέκρινε 30.000 αιτήματα για άσυλο. Από αυτά τα περισσότερα από το ένα τρίτο, 11770, ανήκαν σε Κούρδους Τούρκους πρόσφυγες. Οι Ιρανοί αιτούντες άσυλο ήταν στη δεύτερη θέση με 5776 εγκεκριμένες αιτήσεις. Οι Σύριοι έρχονταν στη τρίτη θέση με 5389.

Επίσης το 2015, η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία χορήγησε το καθεστώς προσωρινών κατοίκων σε 155.208 μετανάστες. Από αυτούς το 87 τοις εκατό ανήκαν στη Βαλκανική πλευρά με τους Σέρβους στο νούμερο ένα να λαμβάνουν 30212 εγκρίσεις. Κοσοβάροι ήταν στη δεύτερη θέση με 13.533. Οι Σύριοι ήταν και πάλι στην τρίτη θέση με 9988. Τέλος, 37.220 πρόσφυγες συμφώνησαν να επιστρέψουν στις αρχικές τους πατρίδες με οικονομική βοήθεια από το Βερολίνο.

Για να συνοψίσω, ενώ η «Συριακή» ταμπέλα έχει μαζικά χρησιμοποιηθεί για εμπορικούς σκοπούς, ο αριθμός των Σύρων στους οποίους προσφέρθηκε καταφύγιο στην Ευρώπη δεν είναι ούτε κοντά στους αριθμούς 1 ή 2 εκατομμύρια. Στην πραγματικότητα, το 2015 πολλοί περισσότεροι Τούρκοι, Ιρανοί και οι Σέρβοι είχαν απορροφηθεί στην Ευρώπη από ό, τι Σύριοι. Για να είμαστε σίγουροι, το Βερολίνο έχει επιπλέον 1,2 εκατομμύρια αιτήματα ασύλου, για θεώρηση αυτό το έτος, εκ των οποίων σχεδόν οι μισοί είναι από τους Σύριους, .

Σύμφωνα με την Ύπατη Αρμοστεία των Ηνωμένων Εθνών για τους Πρόσφυγες (UNHCR) το 2015 πέντε χώρες αντιπροσώπευαν σχεδόν το 80 τοις εκατό όλων των αιτούντων άσυλο: η Συρία, η Ερυθραία, το Ιράν, το Ιράκ και το Αφγανιστάν.

Ακόμα και έτσι η εικόνα είναι πιο περίπλοκη από ό, τι φαίνεται. Για παράδειγμα, ο αριθμός των Ιρανών που καταχωρήθηκαν ως πρόσφυγες από την Ύπατη Αρμοστεία είναι μόλις πάνω από 76000 εκτιμώντας ότι η Τουρκία είναι η μόνη που φιλοξενεί 1,2 εκατομμύρια Ιρανούς «εξόριστους» που τους χορηγήθηκε προσωρινή κατοικία η οποία ανανεώνεται κάθε χρόνο. Δεν υπάρχει τέτοια δυνατότητα για τους Σύριους. 

Σύμφωνα με τη φιλανθρωπική οργάνωση Oxfam, οι Δυτικές δημοκρατίες έχουν εισάγει 1,4 τοις εκατό αυτών των προσφύγων, συμπεριλαμβανομένων των συνολικά 67000 Σύριων. Το μερίδιο των ΗΠΑ, είναι περίπου στους 1800.

Το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας είναι ότι υπάρχουν ομάδες συμφερόντων που επιθυμούν να χρησιμοποιήσουν και να κάνουν κατάχρηση του «Συριακού δράματος των προσφύγων» ως εμπορικό σήμα για να εξυπηρετήσουν τους δικούς τους πολιτικούς σκοπούς, είτε να απορρίψουν οποιαδήποτε πρόταση, λόγω το ότι η μαζική μετανάστευση αποτελεί απειλή για τον Ευρωπαϊκό τρόπο ζωής, είτε για να κρύψουν τη δειλία των Δυτικών δημοκρατιών να ασχοληθούν με φαύλα καθεστώτα που οδηγούν τους ανθρώπους τους έξω από τα σπίτια τους.

Αμίρ Ταχέρι

Πηγή: aawsat.com